Vrouwen in de politiek
Vrouwen in de politiek
“Wijven moeten niet zo veel complimenten maken”!
De socialist Louis Major, minister van Arbeid en tewerkstelling in de regering Gaston Eyskens, hield zich in 1972 niet bepaald in toen de jonge Nelly Maes (Volksunie) maar bleef protesteren tegen het toenmalig gebruik in de kamer om vrouwen aan te spreken met de naam van hun man. [1] Louis Major overleed echter in 1985 en Nelly Maes verliet de actieve politiek in 2010. Dit lijkt dus een verhaal uit de oude doos dat wellicht op geen enkele manier meer representatief is voor de manier waarop vandaag aan politiek gedaan wordt.
Terwijl er inderdaad ontegensprekelijk veel in goede zin veranderd is, zeker vanuit wettelijk oogpunt, komt uit het TV1 programma ‘Hertoginnedal’ niettemin een heel ander beeld naar voor. Hoewel minder openlijk en uitgesproken lijken bepaalde ziens- en handelswijzen erg hardnekkig. Bovendien tonen de statistieken weliswaar een vooruitgang, en voor sommige aspecten zelfs een stevige vooruitgang, maar van een evenwicht kan er nog steeds niet gesproken worden.
Zo was in de vorige legislatuur slechts 1 op 5 burgemeesters een vrouw en ging na 13 oktober slechts in 17,5% van de Vlaamse gemeenten het initiatiefrecht om een bestuur te vormen naar een vrouw [2] [3]. Bepaald mager toch. En het duurde tot 2020 toen Sophie Wilmès (MR) in volle Covid crisis de eerste vrouwelijke premier van ons land werd, eerst van een ontslagnemende, en uiteindelijk van een minderheidskabinet. Het federale niveau liep daarmee trouwens achter op het Vlaamse omdat Liesbeth Homans (NVA) een jaar eerder al minister-president was geweest, maar ook dit was een mandaat voor slechts drie maanden. Het aantal vrouwelijke kamerleden daarentegen is wel sterk gegroeid van net geen 20% rond de eeuwwisseling (19,3%) naar bijna 43% (42,7%) in 2024 [4]. De tendensen voor België passen trouwens helemaal in die voor Europa, zoals onderstaande figuren aantonen.
